بررسی مولکولی اینتگرون ها در اشرشیا کلی و کلبسیلا پنومونیه های جدا شده از عفونت های دستگاه ادراری

سابقه و هدف: درمان عفونت های ادراری به دلیل به وجود آمدن مقاومت های آنتی بیوتیکی در عوامل به وجود آورنده، روز به روز مشکل تر می شود. اینتگرون ها از عوامل ژنتیکی متحرکی هستند که باعث گسترش و حمل ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی در بین باکتری ها می گردند. هدف از انجام این مطالعه تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی، بررسی شیوع اینتگرون های کلاس یک، دو و سه وتعیین ارتباط آن در ایجاد مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها در ایزوله های اشرشیا کلی و کلبسیلا پنومونیه جدا شده از عفونت های ادراری می باشد. مواد و روش ها: 50 ایزوله اشرشیا کلی و 50 ایزوله کلبسیلا پنومونیه از نمونه های مربوط به عفونت های ادراری بیماران بستری شده در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان سطح سه اراک جمع آوری گردید و توسط تست های بیوشیمیایی استاندارد تعیین هویت شدند. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی در ایزوله ها با استفاده از روش دیسک دیفیوژن نسبت به 16 آنتی بیوتیک تعیین گردید. فراوانی اینتگرون های کلاس یک، دو و سه در ایزوله ها با استفاده از روش pcr تعیین شد. یافته ها: بیش ترین مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های کلبسیلا پنومونیه مربوط به آنتی بیوتیک های ریفامپین (90 درصد)، اریترومایسین (90 درصد)، سفتریاکسون (76 درصد)، آموکسی کلاو (76 درصد)، کوتریموکسازول (70 درصد)، سفوتاکسیم (70 درصد) و سفتازیدیم (66 درصد) بود، هم چنین بیش ترین میزان مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های اشرشیا کلی مربوط به آنتی بیوتیک های کوتریموکسازول (88 درصد)، سفتریاکسون (76درصد)، آموکسی کلاو (74درصد)، سفتازیدیم (72درصد) و سفوتاکسیم (72درصد) بود. تمامی ایزوله های اشرشیاکلی نسبت به ایمیپنم حساسیت نشان دادند، درحالی که تنها 6 درصد از کلبسیلا پنومونیه ها به این آنتی بیوتیک مقاوم بودند. 90 درصد از کلبسیلا پنومونیه ها داراری اینتگرون کلاس یک، 2 درصد از آن ها دارای اینتگرون کلاس دو بودند، میزان فراوانی اینتگرون کلاس یک و دو به ترتیب در اشرشیاکلی ها 86 و 8 درصد بود. اینتگرون کلاس 3 نیز در ایزوله ها یافت نگردید. استنتاج: میزان فراوانی اینتگرون کلاس یک درسویه های اشرشیاکلی وکلبسیلا پنومونیه های مورد مطالعه بسیار بالا می باشد، که این عامل احتمالاً می تواند نقشی در تسهیل گسترش سویه هایی با مقاومت چند دارویی داشته باشد